zaterdag 16 juli 2016

Recensie: Papegaai vloog over de IJssel

Kader Abdola schreef een boeiende roman over veranderingen die zich de afgelopen decennia in Nederland voltrokken. Dorpsgemeenschappen die eeuwenlang gesloten bleven worden geconfronteerd met vreemdelingen, nieuwkomers. Wat doet dat met hen? En hoe ervaren de nieuwkomers hun nieuwe woonomgeving? Na het veelgeprezen boek van Rodaan Al Galidi (Hoe ik talent voor het leven kreeg) nu een boek wat een paar stappen verder gaat. De vreemdelingen komen vanuit het AZC in de bestaande maatschappij terecht.

Je moet pas met dit boek beginnen als je even royaal de tijd hebt. Het boek pakt je vanaf de eerste pagina. En hoewel het korte hoofdstukjes zijn, wil je toch steeds verder lezen. Ik vond het moeilijk om het boek weg te leggen.

In enkele dorpjes tussen Zwolle en Kampen strijken de eerste asielzoekers neer. Het is een volslagen nieuwe ervaring voor de bewoners. En ook voor de asielzoekers is het erg wennen. Maar bij iedereen is een positieve intentie en dus pakt het goed uit. We maken kennis met verschillende personen, elk met hun eigen verhaal en trauma's. Mooi om te zien hoe iedereen zijn best doet om de integratie goed te laten verlopen.
Pas in de loop van de tijd en door externe gebeurtenissen (9/11, Fortuijn, Van Gogh) komt er de klad in. Maar ook dan blijven er genoeg positieve mensen over.


Al met al een mooi verhaal, soms humoristisch, dan weer ontroerend en schrijnend. Het zal voor mensen die in de regio wonen ook veel herkenningspunten opleveren. De veerpont bijvoorbeeld. Bepaalde scenes en verhaallijnen hadden voor mij niet gehoeven, maar ik heb het, zoals gezegd, met buitengewoon veel plezier gelezen.

Papegaai vloog over de IJssel is in 2014 verschenen bij Promotheus Amsterdam.

vrijdag 8 juli 2016

Leestip: De celliste van Portofino

Ik las tijdens mijn vakantie het boek De celliste van Portofino, geschreven door Alyson Richman. Een boeiend boek over het verzet in Noord Italiƫ tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel ik mij voorgenomen had voorlopig geen boeken over deze periode te lezen, maar ik heb absoluut geen spijt dat ik dit boek ter hand genomen heb. Over de inhoud zal ik niet te veel prijsgeven, ik wil jullie aanmoedigen het boek ook zelf te gaan lezen.

Elodie, een begaafde celliste uit Verona, raakt via een medestudente en een boekhandelaar betrokken bij het verzet tegen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Via de muziek die ze uitvoert geeft ze codes door aan de leiders van het verzet. Als het te gevaarlijk wordt, vlucht ze naar Portofino, waar ze wordt gered  door een arts met zijn eigen levensverhaal. Dan begint een nieuwe periode in haar leven. Met verdriet en pijn, maar uiteindelijk ook geluk en geborgenheid.

Ik las het tijdens een vakantie in Noord Italiƫ. Maar ook in Nederland is het een mooi boek om te lezen.

dinsdag 5 juli 2016

Recensie: Hoe ik talent voor het leven kreeg

Onlangs las ik het boek van Rodaan Al Galidi. "Hoe ik talent voor het leven kreeg".

Dit is een heel bijzonder boek. De schrijver putte uit eigen ervaringen als asielzoeker.
Het verhaal gaat over Semmier Kariem. Na zijn vlucht uit Irak komt hij in Nederland aan, waar hij bijna negen jaar in een Asielzoekerscentrum verblijft. Van alles wat hij daar mee maakt, vertelt hij (in de ik-vorm) in dit boek. Ook zijn vluchtverhaal komt aan bod. En uiteraard het leven in het AZC, met 500 anderen. Omdat Kariem vaak als tolk wordt ingeschakeld, lezen we ook de wederwaardigheden van een behoorlijk aantal andere asielzoekers. Het is vaak schrijnend om te lezen hoe Kariem het verblijf in het AZC ervaart. De behandeling door de ambtenaren, bureaucratisch en soms erg vernederend. De goeden niet te na gesproken, natuurlijk.


Het boek is met vaart en humor geschreven. Dat maakt het toch tot een prettig leesbaar verhaal. De schrijver is ook zeer taalvaardig, ondanks dat hij de Nederlandse taal nog niet zo lang beheerst.
Twee mooie voorbeelden, van pag. 150 en 151.
Over het reizen zonder paspoort of met een vervalst exemplaar: "De worm en de vogel bewegen zich beide probleemloos voort op de aarde, maar de mens zonder paspoort ...."
Direct daarna onderbreekt de verteller de beschrijving van zijn vluchtverhaal voor enkele ogenblikken. Het moet wel draaglijk blijven voor de lezer. "Zure medicijnen moeten als druppeltjes geslikt worden." Meesterlijk!

Ik kan iedereen dit boek van harte aanbevelen.