Onlangs las ik het boek van Rodaan Al Galidi. "Hoe ik talent voor het leven kreeg".
Dit is een heel bijzonder boek. De schrijver putte uit eigen ervaringen als asielzoeker.
Het verhaal gaat over Semmier Kariem. Na zijn vlucht uit Irak komt hij in Nederland aan, waar hij bijna negen jaar in een Asielzoekerscentrum verblijft. Van alles wat hij daar mee maakt, vertelt hij (in de ik-vorm) in dit boek. Ook zijn vluchtverhaal komt aan bod. En uiteraard het leven in het AZC, met 500 anderen. Omdat Kariem vaak als tolk wordt ingeschakeld, lezen we ook de wederwaardigheden van een behoorlijk aantal andere asielzoekers. Het is vaak schrijnend om te lezen hoe Kariem het verblijf in het AZC ervaart. De behandeling door de ambtenaren, bureaucratisch en soms erg vernederend. De goeden niet te na gesproken, natuurlijk.
Het boek is met vaart en humor geschreven. Dat maakt het toch tot een prettig leesbaar verhaal. De schrijver is ook zeer taalvaardig, ondanks dat hij de Nederlandse taal nog niet zo lang beheerst.
Twee mooie voorbeelden, van pag. 150 en 151.
Over het reizen zonder paspoort of met een vervalst exemplaar: "De worm en de vogel bewegen zich beide probleemloos voort op de aarde, maar de mens zonder paspoort ...."
Direct daarna onderbreekt de verteller de beschrijving van zijn vluchtverhaal voor enkele ogenblikken. Het moet wel draaglijk blijven voor de lezer. "Zure medicijnen moeten als druppeltjes geslikt worden." Meesterlijk!
Ik kan iedereen dit boek van harte aanbevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten