Tot zwijgen gebracht

Begin dit jaar las ik “Het verdwenen thuis” van Lidwien Stok. Het beschrijft de band tussen een moeder en haar dochter. En hoe heftig het voor de dochter is als de moeder overlijdt. Terwijl de dochter nog maar begin 20 is, en kort daarna ook haar vader verliest. Mijn recensie over dat boek, dat in 2014 verscheen, kun je desgewenst hier lezen.

Inmiddels zijn er na het verschijnen van “Het verdwenen thuis” drie jaar verstreken. Cecile Stok heeft nu recent, onder haar eigen naam, een tweede boek geschreven. Het heet “Tot zwijgen gebracht” en gaat over het overlijden van haar vader een paar jaar na haar moeder. Lange tijd heeft ze er niet over kunnen spreken, omdat haar vader door een misdrijf om het leven kwam. Ze schaamde zich er toen voor om als familie zo negatief in het nieuws te komen.

 
Ze gebruikt voor zichzelf als naam Mirna (wat vrede betekent). Voor de naam van de dader is Savas gekozen wat oorlog betekent. De schrijfster is heel open over haar persoonlijke betrokkenheid bij het gebeuren (o.a. op haar website: www.cecilesboeken.nl). Het boek leest als een boeiend verslag van wat de auteur is overkomen en is een aangrijpend boek geworden, dat je in één adem  wilt uitlezen.
 
Het boek kent verschillende delen, waarin telkens een bepaalde periode beschreven worden. Het begint met een ontmoeting in 2011 waarin iemand tactloos de hoofdpersoon aan het overlijden van haar vader herinnert. Een vriendin van Mirna’s dochter is kort ervoor vermoord, en deze gebeurtenissen brengen een proces op gang om alle details eens goed te gaan uitzoeken.
Het unieke van dit boek is, dat tussen alle feiten door de gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon worden weergegeven. Dat maakt het een heel persoonlijk “document”. Dat op die manier ook allerlei gevoelens bij de lezer oproept: afschuw, mededogen, spanning en zeker ook kippenvel. Het slot is ook heel bijzonder.

De ondertitel van het boek luidt: “de zaak van mijn leven”. Treffend verwoordt dit hoe je een feit uit je verleden kunt wegdrukken, maar het op Zijn tijd toch weer naar boven komt. Ooit moet je het onder ogen zien, en er is geen schaamte nodig bij de slachtoffers. De dader kreeg een naam en een proces, slachtoffers kwamen niet aan het woord en moesten zich maar zien te redden (al werd wel slachtofferhulp aangeboden). Gelukkig hebben slachtoffers / nabestaanden tegenwoordig spreekrecht tijdens een proces. Moedig dat de auteur na zo veel jaren toch het verhaal van zich heeft afgeschreven. Ik begrijp dat het haar zelfvertrouwen versterkt heeft en een stuk schaamte heeft weggenenomen. Goede zaak, waar je alleen maar diep respect voor kunt hebben.

“Tot zwijgen gebracht” is in november 2017 verschenen bij Uitgeverij Droomvallei en telt 174 pagina’s. ISBN: 978-94-92844-01-9.